Nie jestem psychologiem

Nie jestem psychologiem. I może lepiej. Przynajmniej nie dociekam czy pracoholizm pojawia się po to by zagłuszyć, czy jest efektem zagłuszenia. Ja wiem, że jest go już zbyt wiele i marne nawet dla mnie staje się tłumaczenie, że muszę. Bo teraz jest okazja, bo teraz jest szansa, bo teraz są możliwości. Gdy staję przed lustrem i patrzę sobie w twarz widzę, że to wszystko tylko zasłona… kamuflaż mający mnie odwieść od prawdy. A prawda jest taka, że przestałem ufać, przestaję ryzykować i zamykam się. Dobrze jeszcze, że zostaje we mnie trochę ekstrawertyzmu by to tutaj napisać. Ale może tylko dlatego, by spełnić swój obowiązek zrobienia czegoś… W końcu szkoda czasu na wylegiwanie się. Prawda?